در سال‌های اخیر، رویکرد گوگل نسبت به به‌روزرسانی‌های اندروید تغییر کرده است. به‌جای ارائه‌ی یک نسخه‌ی پایدار در پاییز، آن‌ها از طریق انتشارهای فصلی پلتفرم (QPR) ادامه می‌دهند. این به‌روزرسانی‌ها به‌عنوان “Pixel Drops” به دستگاه‌های پیکسل ارسال می‌شوند و بعداً به سایر دستگاه‌های اندرویدی نیز ارائه می‌شوند.
در حالی که این به‌روزرسانی‌ها معمولاً کوچک هستند، گاهی اوقات ویژگی‌های مهمی را به کاربران معرفی می‌کنند.
استراتژی فعلی گوگل مزایا و معایب خود را دارد.
از جنبه‌ی مثبت، به‌روزرسانی‌های QPR برای توسعه‌دهندگان و اپلیکیشن‌ها مفید هستند. از آن‌جا که این به‌روزرسانی‌ها نیاز به تغییر سطح API ندارند، بار کاری را نسبت به داشتن چندین به‌روزرسانی فرعی در سال کاهش می‌دهند.
مزیت دیگر این است که از پراکندگی نسخه‌ها جلوگیری می‌شود. بدون نیاز به استفاده از نسخه‌هایی مانند ۱۵.۱ یا ۱۵.۲، همه‌چیز به سادگی اندروید ۱۵ باقی می‌ماند. این کار همچنین برای سازندگان گوشی‌ها نیز آسان‌تر است.
این‌ها دلایل اصلی هستند که گوگل سال‌هاست به‌روزرسانی «.۱» ارائه نکرده است و این منجر به کاهش پراکندگی نسخه‌های اندروید شده است.
با این حال، نبود تمایز واضح بین این به‌روزرسانی‌های فصلی باعث بروز سردرگمی شده است. پیگیری اینکه کدام ویژگی در کدام به‌روزرسانی موجود است، آسان نیست.
در دستگاه‌های پیکسل، یک راه‌حل ساده می‌تواند اضافه کردن نشانگری برای هر به‌روزرسانی QPR در سیستم باشد. صفحه به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری می‌تواند نشانه‌ای ساده از نسخه‌ی فعلی QPR را نمایش دهد، یا شاید این نشان در کنار نسخه‌ی به‌روزرسانی امنیتی ماهانه نمایش داده شود.
در حال حاضر، حتی کارشناسانی که این به‌روزرسانی‌ها را دنبال می‌کنند، گیج می‌شوند. برای مثال، نسخه‌های آزمایشی اندروید ۱۵ و QPR1 به‌طور همزمان در حال اجرا بودند و این باعث شد بسیاری از افراد فکر کنند که ویژگی‌های QPR1 در به‌روزرسانی اندروید ۱۵ عرضه شده‌اند. یک تمایز واضح در منوی تنظیمات می‌تواند به روشن‌تر شدن اینکه کدام ویژگی‌ها به کدام به‌روزرسانی مربوط هستند، کمک کند.
اگرچه بهتر بود اندروید مثل iOS، سیستمی ساده مانند «۱۵.۱» داشت، اما به نظر می‌رسد این اتفاق بعید است. این سیستم فهمیدن ویژگی‌های جدید و زمان و مکان ارائه‌ی آن‌ها را آسان‌تر می‌کرد، اما مشکلات فنی به‌طور کلی از مزایای آن بیشتر هستند.
